IZBA

       Izba to bardzo ważne pomieszczenie w dawnych domach. Była to sypialnia dorosłych oraz dzieci. Stały tam łóżka z wysuwaną szufladą, aby zmieściło się na nich więcej osób. Spało na nich nawet po 6 osób. Było bardzo ciasno, więc spali w poprzek, albo w nogach. Na początku spało się na zwykłej słomie, a późniejszych czasach na siennikach. Na łóżkach leżały poduchy przyozdobione pięknymi wzorami. Były one tylko dla ozdoby i nie służyły do spania. Obok łóżek stały, kołyski dla dzieci na biegunach. Zdarzały się też plecione, które wieszano u sufitu. W dawnych izbach było zimno, więc dzieci starannie okrywano. Zakładano im też powijaki, żeby dziecko się nie odkrywało (miały one również znaczenie ortopedyczne). W pokoju stał stół, a na nim obowiązkowo krzyż. Na ścianach wisiały obrazy religijne. Duże kufry służyły do przechowywania odzieży, pościeli itp. Podłogi zdobiły długie, kolorowe chodniki, które były robione na warsztatach przez kobiety.

KUCHNIA

           Tu można zobaczyć prawdziwy trzon kuchenny z piecem chlebowym. Salę urządzono jak dawną kuchnię - znajdują się tu dawne meble: ława, ławka, kredens, stołki, półki, krzesła; przyrządy do prania i prasowania: balia, tary kijanki, maglownice z wałkiem, żelazka na węgiel, „na duszę”, pierwsze żelazka elektryczne: skrzynie wianowe dla panny młodej i pana młodego, buty słomiane, drewniane i skórzane tzw. oficerki oraz wiele innych akcesoriów.

SALA POŚWIĘCONA TKACTWU

        Znajdują się tu dwa warsztaty tkackie (duży i mały) oraz liczne narzędzia do obróbki lnu: międlice, cierlice, grzebienie, szczotki – tzw. żelazki,  kołowrotki itp.

         Zanim z lnu uszyto odzież, prześcieradła, worki, trzeba było wykonać wiele czynności:

1.     Sianie lnu (od połowy kwietnia do połowy maja).

2.     Staranne pielenie, wyrywanie chwastów.

3.     Wyrywanie dojrzałego lnu ( od końca lipca do połowy sierpnia) i wiązanie go w małe snopki.

4.     Suszenie snopków zestawionych w kogutki.

5.     Obijanie nasion – siemienia przeznaczonego na olej tłuczkiem lub kijanką (produktem ubocznym był tzw. makuch – pasza dla zwierząt).

6.     Moczenie lnianej słomy w rzece lub w torfiankach (1 – 2 tygodnie).

7.     Suszenie słomy rozpostartej na rżyskach, na łące itp. ( pod wpływem rosy i słońca ulegały zniszczeniu substancje spajające włókno z drewnem).

8.     Międlenie lnu na tzw. międlicy – usuwanie paździerzy.

9.     Suszenie włókna lnianego w piecu chlebowym.

10. Pocieranie lnu na cierlicy – usuwanie resztek paździerzy.

11. Czesanie lnu za pomocą specjalnych szczotek zw. żelazkami ( usuwanie resztek paździerzy, oddzielanie szlachetnego włókna od tzw. kłaków).

12. Przędzenie lnu na kołowrotku – otrzymanie nici.

13. Motanie nici ze szpulek na talki.

14. Pranie i wybielanie w potaczce za pomocą  bielidła inaczej ługu czyli popiołu z drzew liściastych.

15. Dokładne płukanie, najczęściej w rzece, z użyciem kijanki.

16. Zwijanie wysuszonych nici na kłębki na tzw. wijadle.

17. Snucie na snowadle – uzyskanie osnowy.

18. Nawijanie osnowy rytkami na wałek warsztatu tkackiego.

19. Nawłóczenie w tzw. nicielnice (micielnice) i w płochę.

20. Tkanie płótna za pomocą czółenek „czołnika”, w którym znajdowała się cewka (cywka) z nawiniętą nicią czyli wątkiem.

        

         To pomieszczenie ozdobione jest kilimami i różnobarwnymi pająkami – z bibuły, z piór, z płótna.